We hebben met groot respect en verdriet afscheid moeten nemen van Ine, onze kantinebeheerster. Binnen GAC bij iedereen bekend als Ine van de kantine….
We werden opgeschrikt door het bericht dat Ine was getroffen door een hersenbloeding. Ze was op dat moment bezig met de laatste inkopen voor de Brabantse Kampioenschappen Meerkamp. Een van de belangrijke wedstrijden van GAC welke jaarlijks wordt georganiseerd. Een weekend waarin Ine altijd in haar element was. Het gehele weekend een kantine vol met atleten, bezoekers en vrijwilligers van GAC. Dan kon iedereen zien hoe goed ze het altijd voor elkaar had. Ze was druk bezig en straalde rust uit. Maar van binnen was ze onrustig. Ze was al weer aan het denken of er wel genoeg drank, broodjes, kroketten of ijsjes op voorraad waren, want niemand mocht iets tekort komen. Iedereen moest het naar zijn zin hebben.
In 2014 had Ine de taak van het kantinebeheer bij GAC overgenomen van Tilly en Dominique. Toen ze als supporter van Tijn Mickers hoorde dat die post vrijkwam was ze er als de kippen bij. Ine had altijd al een kroeg willen hebben en was in haar nopjes. De kantine was haar domein en dat liet ze ook merken.
Vanaf het begin werkte Ine samen met Tonnie in de kantine. Een gouden duo! Ze vulden elkaar goed aan, echte maatjes. Samen inkopen doen bij de Sligro waar Tonnie haar leerde dat je niets moest kopen wat bijna of helemaal over de datum was. Wat een onzin en flauwekul! Als Tonnie het closetpapier uit de winkelschappen haalde zei ze steevast als grap: “Tonnie kijk wel of dat niet over de datum is”. Gedreven als ze was exploiteerde ze onze kantine. Alles moest tip top in orde zijn.
De mannen van de onderhoud en materialenploeg hadden een speciaal plekje bij je. Die kwamen nooit iets tekort. “Ik moet goed zorgen voor ons jongens, die werken hard”, was dan een van je uitspraken. Maar die mannen droegen jou ook op handen. Je hoefde maar te knippen met je vingers en ze stonden voor je klaar. En na afloop van de wedstrijden dan was er een lekker pilsje of Croy biertje voor de vrijwilligers
Ine was een gastvrouw ten top. Gezelligheid, plezier en humor waren zeer belangrijk voor haar en daar zorgde ze dan ook voor. Bezorgd en sociaal, altijd even een praatje.
Ine was direct, niet altijd even diplomatiek maar wel heel duidelijk. Ze had een hekel aan discussies en Ine kon niet tegen onrecht.
Beste Ine, de GAC-ers zullen je blijven herinneren als een zorgzame, belangstellende, opgeruimde en vrolijke kantinebeheerster. Je was geweldig en bij GAC zeggen ze dan “een goei vrouwke, dat is het manneke”. In die gedachte hebben we afscheid van je moeten nemen. Ons boegbeeld van de kantine. We kunnen ons geen voorstelling maken van onze kantine én onze vereniging zonder jou. Wat zullen wij je missen bij GAC….
Bedankt voor alles Ine!